Za górami, za lasami, nieopodal kartofliska

Za górami, za lasami… to fragment piątego rozdziału satyry Wiocha. Powieść jebitna, który zaprezentujemy w kilku odsłonach, ze względu na duży rozmiar. Liczymy, że choć trochę kogoś to rozbawi. Nie chcemy, aby to kogoś zmartwiło. Nie polecamy czytać dla osób wykształconych i elokwentnych. Zbyt dużą przeszkodą może okazać się nasz bełkot oraz zbytnia prostota. Ludzie stworzeni do celów wyższych, powinni czytać poważniejsze treści, np. Wyborczą Adama Michnika. 

Wstępy bywają z natury nudne i karkołomne
Na arenę dziejów wkracza lud Polgarów
Perypetie ludu pod okupacją zawistnej hordy
Generał Jaruzel pozostawał człowiekiem czynu
Komunizm i kształtowanie państwowości
Zanim kadencja dobiegła końca…
Tamto i sramto Andrzeja Czkały
Syn ziemi – Rozdział 4 Wiocha
Jerzy Lechita – przypadek niezłomny

Za górami, za lasami, nieopodal kartofliska…

Za górami, za lasami, nieopodal kartofliska, wokół wiel­kich rolnych gospodarstw, wznoszących się za bramami wspania­łego raju socjalizmu, oto wyłania się nam wielka obora we wsi Sze­lestno.

Jurek Krasiulec, zalany jak każdego dnia, bez względu na porę, przetacza się w samotności przez pegeerowską oborę. Z od­dali, dostrzega to Boguś Kosidło, który donosił codziennie Ma­riankowi Chodakowskiemu, co władze miejskie i powiatowe, między sobą rozprawiają. Podejmowane tematy dotyczyły spraw róż­nych, a niekiedy rolnictwa. Na ogół, zajmowano się sprawami per­sonalnymi, głównie z obszaru tych prywatnych.

– Co ty kurwa, Jurek?! – chrząknął Boguś Kosidło, widząc jak zatacza się młodszy kolega, napruty jak stodoła i sunie niczym wieprz ryjem po korycie.

Szedł w przód, cofając się nieznacznie. Starał się podtrzy­mywać równowagę. Radził sobie na kolankach, podążał wsparty na łokciach, przesuwając się mozolnie, co parę centymetrów. Wciąż do przodu, brnął w gąszczu przedniego bydła. Kosidło nie mógł znieść widoku i podszedł do zmęczonego Jurusia.

– Chodź! – chrząknął Boguś Kosidło.

– Zostaw! – wydarł mordę Juruś, odganiając kolegę.

– Nie pierdol mi tu! – krzyknął dosadnie Boguś. – Bo jak nie!…  – zagroził.

– To co? – odparował Juruś, unosząc się w złości z ziemi i zbliża­jąc do Bogusia. – Kurwa, jeszcze raz sprzeciwisz się mi, to ci jebnę – zapowiedział, potrząsając chłopem.

Boguś zadrżał, bo ukazały się mu przekrwione oczy Juru­sia i ujrzał jego wściekłość, którą rozumiał.

Opój pracował w PGR. Wracał właśnie z kolejnej, suto za­kra­pianej balangi w ciągnikowni, gdzie popijał sobie z kobitkami od paszy. Podobały mu się, były proste i miały duże cycuszki. A ko­biety, mimo że miał żonę, stały się przekleństwem jego życia. Nie mógł żadnej przepuścić. Po balandze, jak wszyscy udali się do domów, Juruś czekał na żonę, która pracowała w biurze. Było dość późno, ale że szef, Marian Chodakowski, przebywał wciąż w pracy. Juruś postanowił w temacie niczego nie czynić, zwłaszcza nie­słusznych podejrzeń, więc znowu zalał palnik do pełna.

W samotnej drodze przez oborę, przeszkodził mu Boguś Kosidło, szubrawiec i donosiciel, działający w starych PGR-ach, krę­cący się przy partii. Zresztą, żerował od zawsze przy korycie. Sta­rał się robić karierę w edukacji, bo na wielu rzeczach nie znał się, a do żadnej innej pracy nie nadawał się zwyczajnie. Za partii, do­nosił Mariankowi Chodakowskiemu. W początkach demokracji na Tasiemcową do Krasiulca, a następnie na Wołka do służb.

Gdyby owego pamiętnego dnia w oborze, nie przeszkodził Jurusiowi, rano znowu obudziłby go parobek, który przychodził co­dziennie, otwierać przybytek pracownikom dojarzom. Umoru­sany, musiałby leźć do sadzawki. Wówczas, nikt człowiekowi nie wy­po­minał spożycia, ale pamięć ludzka bywa niezmierzona. Juruś zauważył, że dzięki Bogusiowi uniknął wstydu. Przyszedł mu do głowy pomysł, że wspólnie mogą do czegoś dojść. A teraz, kiedy Boguś ukorzył się, w przekonaniu Jurusia miał służyć mu, póki nie zdechnie. Prosty był i myślał dwutorowo: czarne lub białe.

Juruś splunął na ziemię i poszedł do chałupy. Nie czekał już na żonę, z którą zabawiał się jego stary szef. Dla 65-letniego Marianka, młoda Krasiulcowa stanowiła cukiereczek. Zresztą, jego stara grała jedynie w brydża, czego Marianek nienawidził. Wolał poklepać po pupie Krasiulcową.

Marianek odwdzięczył się w niedługim czasie Jureczkowi, nie tylko dorodnym porożem. Dobry okres przyszedł w 1989 r. W Europie tworzyła się nowa demokracja, docierając na daleką prowincję. No i stało się tak, że w gminie Kraśnik potrzebny był Chodakowskiemu jakiś zakuty łeb, którego mógłby kopnąć w dupę, wsadzić na stanowisko, a potem rozkazywać wedle woli. Nie przewidywał Marianek, że gdy PGR-y padną, a wójta karzą wybrać, to już nic nie będzie można czynić. Krasiulec był najgłup­szy w stadzie. Takiego kandydata poszukiwał…

Skądinąd, nikomu ze starych bossów nie chciało się w tym gównie babrać. Mieli swój wiek, więc woleli odpocząć, pobawić wnuki, a dzieci pozostawiali na posadach w szpitalu powiatowym, ZUS-ie, Powiatowej Komendzie Milicji i urzędach. Kogo, gdzie kto chciał, tam wsadzał. ORMO rozwiązali i trzeba było zapewnić zajęcie lokalnym agentom. Dodatkowo, dochodziły kable z Soli­darnej i donosiciele zachodniego imperializmu. Duża grupa do na­kar­mienia, ale trzeba było sprostać. Dziwne nastały czasy…

Wybór Jurusia był prosty. Wziął Marianek zarejestrował Kra­siulcowi komitet, bo ten był aż tak tępy i przechlany, że ledwo co dawał radę podpisać się dwoma rękoma. Kazał Kosidle obsadzić dla bezpieczeństwa komisje wyborcze, urobić karty i zagło­sować. A dla oka i utrzymania pozorów, nakazał chłopom z PGR Szelestno, iść do lokalów wyborczych, podpisać się w spisie wyborców. Potem mogli ze zwycięzcą popić.

Jerzy Krasiulec został wybrany demokratycznie wójtem Kraśnika. Z tej okazji, Marianek wydał wielką fetę na część zwycięstwa własnego geniuszu. Korzystał przez dziesięć lat z usług Helenki Krasiulcowej, aż w końcu, zadbał wręcz o syna dla Jurusia. Nie mógł przepisać go na siebie, bo jego stara nie dałaby spokoju, a i tak już czuł się niezbyt dobrze, bo młoda kochanka dawała się we znaki.

Juruś nie wiedział, z czym i jak to się je, ale miał władzę. To był powód do chodzenia przez wieś w wyprostowanej pozie. Z urzędu dostał pierwszy krawat i marynarkę. Nie mógł więcej do obory chodzić. Zmienił się system, ale reszta pozostała po staremu. Niektórzy musieli się odsunąć albo byli zbyt starzy, więc i tak powinni dawno być na emeryturze. Inni przesunęli się z partii do opieki czy władz wojewódzkich. Wcześniej, zajmowali się ludźmi jako partia, później reprezentowali państwo.

Juruś Krasiulec miał trzydzieści dwa lata, kiedy został wójtem tego – jak to wówczas mawiał – „zasranego Kraśnika”. Cięż­ko było na początku, bo chłopy buntowały się, dopóki Marian Chodakowski żył. A potem, stopniowo, Krasiulec nadgorliwych spacyfikował. Pamiętał im te dżinsy z NRD i pomarańcze. Sam miał pod dostatkiem wódy i ruskiego tytoniu. Resztę szmuglował. Tamtym było prosto, dlatego ich nienawidził i tępił przez dwa­dzieścia lat, jak sobie zawczasu w kryzysie postanowił.

– Będę was gnoił, bydlaki – myślał Krasiulec – dopóki nie pozdy­chacie lub nie minie dwudziestu lat waszej klątwy. – Taka kara słusz­na będzie – powtórzył tym razem na głos.

W trudnych chwilach towarzyszył mu, usłużny Boguś Ko­sidło oraz butelczyna schłodzonej księżycówki.

– Tak, oczywiście – odpowiedział służalczym głosem Kosidło, któ­ry na dźwięk głosu Jurusia, poderwał się ze stołka.

– No i co Boguś? Ty szujo! – darł się Juruś. – Ty gnoju, będziesz do­nosił, co u Tasiemcowej – zapowiedział. Śmiał się przy tym, bę­dąc w nadzwyczaj dobrym nastroju.

– Dobrze – odparł Boguś.

– Żeby nie było nieporozumień potem, kurwa – denerwował się Ju­ruś. – Masz mi to babsko obserwować i chce wiedzieć, co ona robi! – wydarł się. – Liznę ją po cipie – przechwalał się. – Za­pamiętaj, debilu – dodał Juruś. – Walić będę ją, jak coś, wy­łącz­nie ja! – tak zabrzmiał rozkaz wodza.

Kosidło był psiej natury, więc wydarł z miejsca i podążył nasłuchiwać. Pies zachowuje wierność wobec właściciela, a jego panem został Jureczek. Niezmienne, od ćwierć wieku wykonuje rozkazy. W tym czasie, Boguś dostał, co chciał. Miał ambicje, ale nie mógł mu Juruś pomóc wyrosnąć. Bo uważał, w prostym założeniu o Kosidle, że pies będzie zawsze psem i skoro odbiłby się, to mógłby zagrozić nawet jemu samemu, stając się psem gryzącym. Kosidło miał jedno zadanie – pilnować żony Haliny, a nawet z nią pracować, jak będzie trzeba. I nasłuchiwać… cały czas nasłuchiwać, aby do domu, więcej bękartów nie naznosiła.

Przed objawieniem najświętszym w Łysoczołach, Jurek miał pięćdziesiąt siedem lat. Ale jak sam twierdził, trzyma wciąż formę, patrząc na otyłego jak wieprz Bogusia Kosidło. Był szczu­pły z przechlania, czuł się nadal przystojny, bo parę młodych dup ostatnim czasem zaliczył. Sprowadzało się to do jego życiowej zasady, która głosiła: „dobre bzykanie i umiarkowane picie, po­zwala zachować dobrą kondycję”. Ponadto, Jureczek wychodził z założenia, że żona to „stara zmarszczka”, więc dobrze czasem wśli­zgnąć się w młode ciałko i zakonserwować „szturchacza”. W od­róż­nieniu od swoich sługusów, wolał kobitki. Rozwijając się, nie próżnował politycznie, tworząc grupę zależnych podnóżków, która mu wiernie służyła.

Fragment Wiocha. Powieść jebitna

Forbidden Seek po angielsku
Cooking page