poezja

Zoefel to rozważanie nad egzystencją, czynione przez anioła, z perspektywy trudu ludzkiego losu, którym się brzydzi, a jednocześnie żałuje i trwoży nad losem człowieka.
Autor wierzy w moc aniołów i ich siłę do samostanowienia. Zoefel to przykład wątpliwości i emocji utrwalonych w  utworze. Poddaje refleksji ciągłość ich istnienia, ale ubolewa nad ich losem. Uczciwi i żyjący zgodnie z zasadami, mają ciężko w obydwu światach.