Szeol to starotestamentowe określenie królestwa zmarłych. Znaczenie tego terminu, nie jest poznane i może stanowić źródło wielu interpretacji. Słowniki podają prostą analizę, mówiącą o „grobie”, „dole” czy wręcz „śmierci”. Słowo Szeol występuje w Rdz 37,15, gdy Jakub opłakując syna Józefa, stwierdził że pójdzie w ślad za nim do Szeolu. Nast. Rdz 42,38, Rdz 44,29 – żale Jakuba nad synem.
Nakaz dnia szóstego związany jest ze stworzeniem człowieka i zwierząt. W czasach biblijnych, panowanie nad światem wyobrażano sobie jako władzę, którą mógł sprawować król, w stosunku do danego obszaru oraz mieszkańców. Jego panowanie wiązało się z wprowadzaniem wspólnych norm. Zrozumienie kontekstu wymaga przywołania pojęcia „panowania”. Dzień szósty w tradycji biblijnej Księgi Rodzaju to stworzenie zwierząt i człowieka. W tradycji pozabiblijnej jest to dzień wyrzucenia Lucyfera z Nieba. Czym jest nakaz dnia szóstego? Koncepcja ta, pozwala szerzej spojrzeć na zagadnienie absolutnego zła i dobra.
Drzewo napotykamy w tekście pierwszej Księgi Mojżeszowej (Księga Rodzaju) przy opisie ogrodu Eden, który Pan umiejscowił na wschodzie, a następnie umieścił w nim człowieka. Człowiek ten był ulepiony z prochu ziemi, a w jego nozdrza tchnięto życie.
Konsekwencja jest ważna w zrozumieniu znaczenia duszy. Gdybym postawił pytanie: Dlaczego dusze krążą? Odpowiedź byłaby jedna: Nie dusze, a tchnienia.
Proszę się nie dziwić, to nie ja wymyśliłem, ale ja jestem konsekwentny w stosowaniu pojęć. Teraz przedstawię kilka przykładów tej konsekwencji.
