Arkady Fiedler to najlepszy pisarz, którego wydała polska ziemia. To moje osobiste zdanie, ale uciekam od litewskich Mickiewiczów i nieudolnych Słowackich, pseudo inteligentnych Gombrowiczów i tchórzliwych emocjonalnie Sienkiewiczy – nie umiem być nadęty, a nadętą i rozdymaną literaturę pozostawię sadomasochistom. Wybieram twórczość odkrywczą, rozwojową i poznawczą. Takie są bez wątpienia dzieła Arkadego Fiedlera.
Maniery, obyczaje oraz kodeksy moralno-religijne i ich znaczenie stanowi ważny element w poznawaniu kultury.
Opis obyczajów związany ze zmianą, zachodzącą na różnych odcinkach życia człowieka jest trudny i nie może być jednolity. Najistotniejsze jest umiejętne zdefiniowanie genetycznej warstwy procesów pozostających w kręgu zrozumienia, obiektywizmu i trafności. Prościej: dotarcie do źródła i jego określenie.
Analizując obyczaje polskie czasów PRL-u, należy sięgnąć po ten okres szczególnie ostrożnie. W okresie tym polska nauka prowadziła wiele zakrojonych, międzynarodowych badań o ogromnym znaczeniu.
Analizując treści badań prowadzonych przez zakłady etnografii powstające zaraz po II wojnie na gruncie katedr przedwojennych, zahaczamy po okres lat 1945 – 1989. Dodajmy, że rzecz dzieje się w PRL-u, który obecnie uznaje się „propagandowo” za okres przyczyniający się do zahamowania nauki.
