Szeol – starotestamentowe królestwo zmarłych

Szeol to starotestamentowe określenie królestwa zmarłych. Znaczenie tego terminu, nie jest poznane i może stanowić źródło wielu interpretacji. Słowniki podają prostą analizę, mówiącą o „grobie”, „dole” czy wręcz „śmierci”. Słowo Szeol występuje w Rdz 37,15, gdy Jakub opłakując syna Józefa, stwierdził że pójdzie w ślad za nim do Szeolu. Nast. Rdz 42,38, Rdz 44,29 – żale Jakuba nad synem.

Pierwsza wojna w niebie recenzja autorska
Mark to Antychryst, Szatan, Bestia…
LaVey i szatanizm prawdziwy
Niezwykły szatan, niczym bumerang

Szeol – samo dno otchłani

Lb 16,29 – Mojżesz mówi o ziemi (w znaczeniu „gleby”, „powierzchni”, „tworzywa planety”), która ma paszcze i pochłania bluźniących przeciw Panu do Szeolu. Por. także Lb 16,33. Szeol w Księdze Liczb tłumaczony jest jako „grób”. W Pwt 32,22 widać, że gniew Pana sięga do głębin Szeolu. 1 Sm 2, 6 mówi, że Pan daje śmierć i życie, wtrąca do Szeolu i zeń wyprowa­dza. W Iz 14,15 Szeol określony jest jako „samo dno otchłani”. Zatem, głębiej już nic nie istnieje. Jeżeli wszechrzecz ma logiczną konstrukcję, to Ziemia stanowi jej dno.

Szeol to skraj, po którym dalej nic nie ma 

Szeol jako otchłań wszystkich światów, połączoną z nimi, stanowiącą ich dno (skraj, bo dalej już nic nie ma). Tu stworzono Ziemię, która stała się miejscem izolowania niebezpiecznych ludzi. Tu żyją, przebywają, mając szansę na zmianę. Tchnienie życia, po śmierci wyczerpanego ciała, przechodzi w kolejne, nowe już życie. Stąd, uchodzi za miejsce, do którego udajemy się i z którego wychodzimy. Nieskończony cykl trwa, dopóki istnieje świat. Pan może zamknąć i otworzyć Szeol, co należy dosł. rozumieć, jako uwolnienie ludzi z tej drogi i przywrócenie ich ciałom właściwej, wiecznej struktury trwania. W Szeolu żyją też różne istoty, stanowiące materię żywą i należą do nich duchy, które połą­czone są ze strukturą planety.

Personifikacja Szeolu

Personifikacja Szeolu, ukazuje istnienie żywej materii w ziemi. Żywa materia, w odróżnieniu od znanej nam definicji życia, którą wyraża biblijny termin „istota żywa”, dotyczy wszelkich form istnienia obecnych we wszechrzeczy, za wyłączeniem istot żywych. To, że na Ziemi funkcjonuje znany pogląd, dotyczący definicji życia, nie oznacza iż należy je rozumieć w sposób identyczny, przy uwzględnieniu innych form. Istota żywa, z prawem do istnienia to człowiek (bezsprzeczne); jest nienaruszalny i jego życie jest wartością, co zawdzięcza – jak głoszą religie, nieśmiertelnej duszy. Pogląd błędny, gdyż wszystkie istoty, w tym człowiek, posiadają tchnienie życia.

Biblia nie wspomina o duszy

Dostosowując księgi do potrzeb, zmieniano je. Wprowadza ten termin dopiero Księga Powtórzonego Prawa, mówiąc o tym, że gdy dusza pragnie mięsa, to wówczas człowiek – Żyd (należy to zrównać, gdyż tak to wówczas widziano) – może jego smakować do woli – por. Pwt 12,20.

Stanowi to całkowite zaprzeczenie Księgi Rodzaju, która sama dla siebie, w znanej ludziom wersji, stanowi zaprzeczenie. Zwrócić należy uwagę, że gdy Biblia nie zna pojęcia „narodu wybranego”, zachowuje się zupełnie inaczej, w stosunku do ludzkości. Wprowadzenie wyjąt­kowości żydowskich koczowników i nadanie im statusu oświeconych, doprowadziło do tego, iż uczynili oni z siebie kogoś, w znaczeniu „nadczłowieka”, w stosunku do innych ludów. Świat to przyjął i zgodził się na ten bezsensowny impas, niemający żadnego uzasadnienia w prawdzie. Za to, pozostała ludzkość, otrzymała szatana, który został z nią zrównany, jako zły.

Tchnienie sycące się krwią

Tchnienie sycące się krwią, to nic innego, jak pozostałość po aniołach, których prawem było spożywanie krwi. Ludzie otrzymali zakaz krwi. Żydzi i chrześcijanie mówią, że mogą jeść mięso – ci drudzy powtarzają za pierwszymi, bo wszystko – co się porusza i żyje jest prze­znaczone na pokarm, jak rośliny zielone – patrz Rdz 9, 03.

A więc, czy też ludzie mogą być zjedzeni przez wybranych? (pytanie na myślenie, stanowiące konsekwencję pewnej przytoczonej tu analogii). Kolejny werset mówi, że nie wolno jeść mięsa z krwią życia. A które mięso jest bez krwi życia? I jak pozbyć się jej? Czy wystarczy upuścić? Rytualny ubój, w imię Stwórcy, sycącego się krwią i uwielbiającego żywe ofiary. Czy taki Bóg wyśnił się ludziom? Ten Stwórca jest wprost nierealny, ale przyjęto taki fałszywy obraz, aby usprawiedliwić władzę. Bo jeśli taki byłby Stwórca, to czy buntu szatana nie na­leży uznać za przejaw humanitaryzmu, połączonego z troską o człowieka?

W tym znaczeniu, Szeol to miejsce wielu istot ciemiężonych, pod panowaniem człowieka (Bestii).

Forbidden Seek po angielsku
Cooking page