Stasiulek Bułka, pierd i dynks

Stasiulek Bułka, pierd i dynks… to historia drażliwa naszego bohatera z satyry Wiocha. Powieść jebitna. To jeden z bohaterów. Nie jedyny, ale warty uwagi z uwagi na jego osobistą zaradność życiową. Perypetię tego bohatera zaczynamy śledzić od rozdziału piątego. 

Wstępy bywają z natury nudne i karkołomne
Na arenę dziejów wkracza lud Polgarów
Perypetie ludu pod okupacją zawistnej hordy
Generał Jaruzel pozostawał człowiekiem czynu
Komunizm i kształtowanie państwowości
Zanim kadencja dobiegła końca…
Tamto i sramto Andrzeja Czkały
Syn ziemi – Rozdział 4 Wiocha
Jerzy Lechita – przypadek niezłomny
Za górami, za lasami, nieopodal kartofliska
Józef Maciejowik z gminy Łysoczoły

Stasiulek Bułka, pierd i dynks

W żaden sposób nie można pominąć kanalii, o której świat ziemski usłyszy na dobre, za jakieś zgoła czterdzieści lat. Jakże, losy tego bohatera są związane z prowincją, w której rozdaje kar­ty, snuje intrygi i udaje dobrego człowieka. Totalna łachudra – tak można byłoby scharakteryzować ową tragikomiczną postać. Naj­gorsza kanalia spośród kanalii. Prawdziwy piskorz polityki. Wąż systemu demokratycznego, nędzny imitator człowieka. Na­leży mu się i chwała.

Przełożył niedoskonałości, brak inteligencji i poczucie kompleksów w sukces, przysłaniając wybrakowane czę­ści człowieka. Skutecznie skrywał wulgarną naturę, pławiąc się nędzą pośród dobroczynności. Tacy mają się dobrze na prowincji. Niszczą „małe ojczyzny”, niekompetencją i poczuciem tego, że są dobrzy, mądrzy i wykształceni. Zasadniczo, trzymają się wyłącz­nie kasy, która z łatwością spływa do nich strumieniem.

Dzięki temu właśnie, że są kanaliami, system demokracji nie potrafi zweryfikować tych uchybień. Chwytają stery w ręce, dup­cząc ogół, a naród płaci.

Prawda jest taka, że dzieje narodu będą wymagały, aby Sta­siulek został bohaterem i wzorem milionów rodaków. Ważny dygnitarz znad Warchołki, pracuje nad tym, gdzie trzeba. Bohater wielce zasłużony dla rządu, posiada rozliczne koneksje i sprawi, że wokół zapanuje praworządność, ład i dobrobyt.

A tak to się zaczęło…

Dawno, dawno temu, w miejscowości Pisk, latem 1962 roku, kiedy słońce świeciło na niebie w kolorach czerwieni, na świat przyszedł mały chłopiec. Było to dziecię wątłe, ledwo pa­trzące na oczy, ale krzyczało niesamowicie tak głośno, że pielę­gniarka musiała przyrżnąć młokosowi klapa na opamiętanie. Za młodu widać, kim staje się człowiek. A ten miał być „krzy­kaczka” i „pretensjonalny szantażysta”, „kanalia” i dysydent”. No i… „pa­lant”. W rzeczy samej, taki drwiący z natury i człowieka ego­i­styczny cham, skrojony jeszcze w łonie na miarę chamstwa.

Rodzice nadali mu imię Stasiulek. Na cześć pradziadka ko­la­boranta, który współpracując z bolszewikami, dorobił się skrom­nego majątku na Kresach. Prawda jest taka, że rodzina prze­jęła posiadłość po wywiezionej na Sybir rodzinie powstańca lu­towego.

Takie czasy… Jeden ma, drugi traci. Trzeba było jakoś żyć. Zajęli majątek i dobrze wiodło się rodzinie, dopóki nie nadszedł czas wojennej zamieci.

Pradziadek działał w bolszewickim kolektywie, wspierał pa­puszkę Lenina, potem batiuszkę Stalina. Po nastaniu Chrusz­czowa, on i jego syn, musieli nawiewać na ziemię odzyskane.

„Szklane domy” – to mało powiedziane. Tu był raj dla nich. Nagroda raczej, a nie żadna kara.

Po raz drugi, mogli sobie za darmo przyjść na czyiś mają­tek i w pełni go zrujnować, nie ponosząc odpowiedzialności.

Majątek na wschodzie i tak już nie przynosił zysków; strze­cha wymagała remontów, ciekła, a na gospodarstwie nie było żad­nych zwierząt, bo hodowla kur, kaczek i innego drobiu była cza­sochłonna i wymagała pracy. Po tym, jak niemiecki okupant za­brał Żydów, nie było od kogo kupować, a po wycofaniu się Ro­sjan, nikt już nie płacił za informacje. W sumie nie istniał żaden lo­giczny powód na dalsze przebywanie w tamtym regionie.

Koniec wojny i ziemie odzyskane, wyznaczały nowe bra­my, prowadzące do raju utraconego, w którym dobro samo pcha­ło się do rąk.

Rodzina Stasiulca, dziadzio Iwan Władysław Bułka, jego żona Trudzia Helenka Bułka z domu Avramowa, wraz z dziećmi: Włodzimierzem, Józefem, Heleną i Jagódką oraz ciotką Danutą Ksawerą i jej mężem Teofilem Iwanowiczem Berią, byłym działa­czem Frontu Komuny Wschodniej, wybrali się na Zachód.

Szli wzdłuż pobojowiska, krajem litewskim, aż dotarli do Białegostokańca, a stamtąd dalej darmo, pociągiem do Piska. A, że nie mieli nic, to cóż, wystarczyło wsiąść do wagonu. Po przybyciu, osiedlili się we wsi. Na siłę przydzielono im duży dom, podwórze i kawał pola. – Kurdwa! – mawiał złośliwie Iwan Wła­dysław Bułka. – Co ja nieszczęśliwy, do luja będę z polem robił? – zastanawiał się przez cały czas. Pojawiła się, długo oczekiwana na­dzieja, że lokalny aparat, umożliwi słuszną i jedyną pracę w in­for­macji. Dziadzio i tatko byli szczęśliwi, wujo też. Po Niemcu, została piwniczka pełna trunków. Wszelaki dobrobyt… Oj! Dobro­byt wszelki, spłynął na nich z Bożej łaski.

Kobiety miały łazienkę, ale nie wiedziały, co robi się z ta­kim przybytkiem. Był prąd… a siedzieli przy nafcie, bo zamiast wlać benzyny i ruszyć agregat, to rozpirzyli go, a części pchnęli po­śpiesznie na targu. Zainwestowali wyjątkowo trafnie, gdyż nie musieli kupować upragnionej substancji ognistej i zakupili pierw­szą parę kurek, kaczek, gąsek i innego drobiu.

Rozpoczęła się hodowlana przygoda, która trwała do lat 80-tych, zanim nie opuścili Piska i udali się do powiatu kurtow­skiego. Byli w regionie poważnym producentem jaj, którymi han­dlowali na wielkim targu w Pisku. Każdy młody z rodziny, miał się tego interesu nauczyć, aby wiedział, na czym polega życie. – Jajko to życie, trud i pieniądz – nauczał Iwan Władysław Bułka – dzia­dek, senior rodziny.

Józef Bułka, syn Iwana Władysława Bułki i Trudzi Helenki z domu Avramowy, spotkał Luizę Gąskę, w której rozkochał się bez opamiętania. Kobieta ta była cudnej urody i solidnego kształ­tu. Było, za co złapać i co potrzymać, a i piard miał z czego wydo­być się na powierzchnię. Niewiele myśląc, Józek rozpoczął cho­dzenie w konkury. Musiał przy tym, starać się zachowywać. Miał wów­czas problem z nadmiernym rauszem. Potykał się w takim sta­nie, zarzucało go niemiłosiernie po polach, a zwiększona koli­zyjność, powodowała bolesne otłuczenia. Zdecydowany omotać młód­kę, szedł w kierunku domu lubej, przynajmniej dwa razy dzien­nie.

Stawał, patrzył z oddali, cieszył gębę i wracał do starej bim­browni ojca, popijając po drodze najlepszy dynks w okolicy.

Luizka, na co dzień pasała gąski i kaczuszki nad okolicz­nym stawkiem, przy którym Bułkowie trzymali kury, kogutki i cza­sem kilka indyczków.

Józef, w tym czasie chętnie pomagał rodzinie i zajmował się drobiem. Podtrzymywał pokoleniową tradycję i odnotował swój wkład w rozwój cywilizacji na ziemiach odzyskiwanych. Pra­ca była dość ciekawa, bo kury niosły się po trawie i musiał ostroż­nie szukać jajek, które z kolei nosił do izby, składając w dużym wia­drze. Następnego dnia, mamusia lub on, albo i też któreś z ro­dzeństwa, niosło zdobycze na targ, celem sprzedaży i zamieniania w czyn idei dziadka. Jajko tak zdobyte, za które otrzymywali pie­niądz, pozyskiwane było w trudzie i dawało życie. Moneta szła na nowe łachy oraz aparaturę do starej bimbrowni.

Rurki, kształtki, ko­ciołki – wobec zapotrzebowania odbiorcy, wymagały doin­we­stowania. Precyzyjna technologia wymagała pokaźnych finansów. Trza było zarobić! Dlatego hodowali te zwierzątka. Często cho­dziły one po domu, gnieżdżąc się na stołach i meblach. Z czasem jed­nak, każdy do takiego widoku mógłby się przyzwyczaić. Pozo­stawiany fetor, był z pozoru obrzydliwy, ale miał bardzo ważne zastosowanie. Kiedy przychodziło MO czy UB lub jaki inny konfi­dent, nie dawało się wyczuć zapachu bimberku, który w normal­nych okolicznościach unosiłby się wszędzie, drażniąc zmysły spra­gnionego, tak boskiego trunku człowieka.

W domu, do konsumpcji nie używano kieliszków, co uwa­żano za niegodne, a gdy kto ich z kieliszka częstował, uznawany był za „chama, skąpca i łapiducha”. Pito z kanki, nabierając na­poju słoikiem. Po kilkunastu toastach, zagryzano jajkiem lub sło­niną, specjalnie spreparowaną w soli. Smaczne to było. Po należ­nym napitku i jedzeniu, można było udać się do dalszej pracy. Do­bry trunek i jego spożycie okazywało się drugą, obok chowu dro­biu tradycją rodzinną, mającą swoje początki na wschodzie, jesz­cze w XIX wieku. Zacna to była rodzina, z pradziada na dziada zwią­zana ze strzechą.

Pewnego razu, wybrał się Józef Bułka nad stawik, aby pasać zwierzątka. Przeciągnął się leniwie po wyjściu z chałupy, pu­ścił bąka i złowieszczo spojrzał na roztaczający się horyzont, szu­kając w oddali jakieś pustej kanki, do której chciał na cały dzień zaczerpnąć napoju, coby się nie nudzić na pastwisku.

Zresztą, miał zamiar pić i patrzyć na Luizkę. W takim sta­nie, lepiej miało się mu marzyć i wyobrażać sytuacje, które miały do­piero i wedle jego interpretacji nastąpić. Wolał dziewczyny. Zde­cy­dowanie marzył o kobietach. W odróżnieniu od swego brata Wło­dzimierza, który jakimś dziwnym trafem miał tendencję do chło­pów. Z tego, co pamiętał Józef z opowiadań dziadka – Iwana Wła­dysława, od dawna zdarzał się w rodzinie jakiś pryk, który uga­niał się do upadłego, nie za babą, lecz chłopem.

Usposobienie takowe było ganione i ukrywane, gdyż ro­dzina nie chciała niepotrzebnego nikomu rozgłosu. Przyjęto tra­dycję, wedle której, każdy ma się ożenić, a co będzie ponad to robił z warcholskim usposobieniem, jego rzecz. Aby ludzie po wsi nie gadali, pozór zachowano nad każdym tematem. Zresztą, wów­czas takie niesnaski można było kołdrą przykryć, a jak napił się kto, to nieważne, co drugiemu robił, byleby mu dobrze wycho­dziło. Raz dziurę pomylić, to nie grzech – mawiali.

Doszedł wreszcie Józek nad stawik, napełniwszy najpierw kankę substancją ognistą. Postawił ją pod gruszą, by słońce nie grza­ło zbytnio, wyjął stary słoik, ukryty w dziupli, nabrał cały i prze­chylił.

– Wrr!… – wzdrygnął się chłopina okrutnie, dręczony nagłym pło­mieniem – …ale chujostwo pali!

Rozglądnął się wokół, podrapał po dupie, jak to miał w zwy­czaju. Stanął naprzeciw drzewa i szedł w kierunku stawu ty­łem, co było rodzajem upośledzenia rodzinnego. Jak się stresował czy miewał kosmate myśli, chodził rakiem, aby diabła oszukać i wy­minąć. Takie były rodzinne gusła; tradycja zachowana być mu­si. Tyłem, przez ramię szatana przełożyć, by Boga z przodu mieć i móc ludziom dupę pokazać. Mężczyznom w rodzinie, pupa wyda­wała się najbardziej ponętną częścią ciała.

Kiedy tak szedł, potknął się o konar i przewrócił, co uznał za znak od Boga, że już nie musi szatana oszukiwać. Cofnął się po dru­giego łyka i usłyszawszy głos Luizki, zaczął nerwowo zbliżać się w kierunku stawku.

Po drodze zbierał jajka w trawie. Będąc blisko do Luizki, zaczepił ją dość ordynarnie.

– Witajcie – parsknął Józef Bułka i splunął ścierwem.

– Witajcie, Józwo! – odpowiedziała nieśmiało śliczniutka Luizka, za­wstydzona zalotnym harcem. Bułka rozpoczął słomiane umizgi.

– Jak się czujecie, droga koleżanko? – zapytał nieśmiało, grzebiąc paluchem w nosie.

– A jako tako, mój Józefku – odezwała się ochoczo Luizka, pod­nosząc z ziemi jajko. – Twoje skarby – dodała – weź i zanieś mam­ci na targ.

– O nie, to dla cie – odpowiedział zawstydzony Józek.

Było to wzruszające spotkanie. Oboje zbliżyli się, dotyka­jąc wspólnie końcówkami palców, świeżo zniesionego jajka. Wciąż ciepłe. Wokół chodziły kurki, kaczuszki, indyczki i gąski. A oni we dwoje, jakby świata nie było, poza tym, patrzyli wzajemnie w oczy. Zaiskrzyła między nimi wielka miłość, która spowodowała nagłe uniesienie się spodni, przez które wywalił się średnich roz­miarów kulapyta. Na jego widok, Luizka westchnęła. Nieśmiało zbli­żyła się do Józefa, z którym obcowała nad stawem pod gruszą, łech­cząc kulapytę ustami. Był to ich pierwszy raz, z którego na oczach kurek, kaczuszek, indyczków i gąsek poczęli dziecko. To był, jak się okazało Stasiulek: przyszła duma rodziny i ambicja ro­dziców. A mówią, że dzieci poczęte pod wpływem alkoholu i na świe­żym powietrzu, są niezdrowe.

Staś był, co prawda wątły, ale jadł dużo surowych jajeczek i pracował pasając kurki, kaczuszki, indyczki i gąski. Zahartował się do czasu, gdy pierwszy raz poczuł, że przy kolegach, wzmaga się coś między jego nogami. Wstydził się tego bardzo i ukrywał. W tym czasie, lubił spotykać się ze Stefankiem. Miał on blond włoski i niebieskie oczka. Stasiulek wpatrywał się w niego i gładził często po pleckach. Razu pewnego, Stefanka spił, podziwiając jego pięk­ne ciało, które gładził, oczywiście w trosce o Stefanka. Na tym upływało dzieciństwo Stasiulka. Nauka, pieszczoty, chów zwierzą­tek i sprzedaż jajeczek. Uczył się pilnie, bo chciał być w życiu kimś.

Zmorą dzieciństwa okazała się religia, gdy w grzech samo­gwałtu pchała bezwiednie natura, silniejsza niż umysł. Wstydził się ogromnie spowiedzi świętej, nieśmiało prosząc w modlitwie o prze­baczenie lubieżnych czynów. Niejednokrotnie, długo moczył ręce, uznając, że woda zmyje ślad białawej śmie­tanki. Czystością i na­turą pełną wiary, przypłacił nieprze­spane noce, pełne koszma­rów i piekielnych urojeń.

Przeżył mocno śmierć najstarszych członków rodziny i wujka, którego po tym, jak się do niego dobierał, wypchnął ze sto­doły, a ten nieopatrznie nadwyrężył sobie organa. Jednak, Stasiu­lek uznał to za karę Bożą i pozostawał w bezlitości na cierpienie. Dawnymi czasy na wsiach, nikt nie przejmował się ludźmi i każdy musiał sobie radzić. Dobrze, że w okolicy był kościół, w którym Sta­siulek często modlił się o zdrowie dla siebie i Stefanka.

Z cza­sem, Stefanka znienawidził za to, że chodził z piegowatą Kryśką. Za­czął modlić się o własne zdrowie i pokaranie Stefanka. Biedny obiekt chłopięcej miłości miał wypadek, w którego wyniku doznał pa­raliżu. Stasiulek, w ramach podzięki, zaniósł do kościoła trzy ko­sze świeżych jajek. Proboszcz okazał zadowolenie z daru, nie wie­dząc czemu zawdzięcza tak hojną sposobność.

Od tego momentu, postanowił, że jak ukończy edukację, znajdzie sobie żonę, ku niepoznace, ale też poszuka nowego Ste­fan­ka, tylko nikt nie miał o tym wiedzieć. To był jego plan, a czasy były, jakie były.

Nastał dzień, w którym Stasiulek wyjechał na studia.

Fragment satyry Wiocha. Powieść jebitna

Forbidden Seek po angielsku
Cooking page
Gallery page