Ofcia Tasiemiec, lady lodzia czerwonej sceny

Ofcia Tasiemiec czyli lady lodzia czerwonej sceny. Mistrzyni tańca i różańca, najwspanialsza kobieta epoki, która niejednemu mężczyźnie sprawiła radość. To główna bohaterka satyry Wiocha. Powieść jebitna. W swoim środowisku, znana jako Nana, nosiła się po salonach epoki, od województwa po prowincje. Jak to się mawiało w owych, słusznych czasach – “Nana – mistrzyni w ssaniu banana”. 

Wstępy bywają z natury nudne i karkołomne
Na arenę dziejów wkracza lud Polgarów
Perypetie ludu pod okupacją zawistnej hordy
Generał Jaruzel pozostawał człowiekiem czynu
Komunizm i kształtowanie państwowości
Zanim kadencja dobiegła końca…
Tamto i sramto Andrzeja Czkały
Syn ziemi – Rozdział 4 Wiocha
Jerzy Lechita – przypadek niezłomny
Za górami, za lasami, nieopodal kartofliska
Józef Maciejowik z gminy Łysoczoły
Stasiulek Bułka, pierd i dynks

Ofcia Tasiemiec czyli lady lodzia czerwonej sceny

Kurtowo to centralne miasto powiatu kurtowskiego, poło­żone w województwie wartowsko-manowskim. Znajdowała się tu stara, brukowana ulica szpecąca centrum, sąd, urząd, kilka szkół, straż pożarna, rzeźnia, szpital, posterunek MO, połączony z SB, no i koszary wojskowe. Na obrzeżach, psy dupami szczekały, a w cen­trum hulał wiatr pustki. W owym czasie, wznoszono ku chwale odchodzącej partii, również wielki teatr.

Miasto było zacne i piękne. Walory krajobrazu górowały nad marną architekturą. Wszędzie uwidaczniała się bieda. Więk­szość ludzi żyła równo. Nie było wielkich bogactw i rozkwitów for­tun. Pracowano w Zakładzie Komunalnym, który został świetnie roz­bu­dowany, a następnie sprywatyzowany, bo Lućmierz zawarł pakt z władzą, postanawiając jednocześnie budować rodzinną fir­mę. Potrzebował sprzętu, więc przejął wszystko za grosze. Pierw­szy poważniejszy kapitał gotówkowy uzyskał, tnąc okoliczny las.

W latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia, zaczęto ten rejon rozwijać, budując hotele dla prominentów spragnionych wę­gorza, kontaktu z wodą i łonem natury. Partia dbała o swoich, nie dając im ucierpieć. Przemiany zachodzące w kraju, nakazy­wały posiadającym, samozachowawczy instynkt pariasa. Promi­nenci lokowali i kombinowali, póki motłoch nie przejął władzy. W końcu, trzeba byłoby podzielić się wpływami, a ciężko cokolwiek brać czy garnąć do siebie na oczach tłumów.

Jedną z doskonałych karier pragniemy przybliżyć, gdyż jest to wzorzec doskonały, jak z hostessy można zostać przed­stawicielem narodu, a przy tym, uchodzić za kompetentnego i mą­drego człowieka. Karier, które rozbłysły, a swoim światłem przy­słoniły masę uczynków i działań, które opłaciły się wszyst­kim, którzy w okolicy coś zaczęli posiadać. Oczywiście, sprawa nie do­tyczy ogółu. Duża część potrafiła wykorzystać okres przemian i samodzielnie dorobić się znacznego majątku. To jednak przy­pad­ki bardzo odosobnione. W czasie, gdy kradli, prym ideolo­giczny wie­dli zawiedzeni przemianami ideowcy, którzy wypatry­wali w spo­łecznych relacjach wypaczeń i spisków. Działa­nie dało czas na do­pa­sowanie się nomenklatury i jej dostro­jenie w zmieniających się warunkach społeczno-ekono­micznych.

Ofelia Tasiemiec, na którą znajomi mówili „Ofcia”, a wiel­biciele „Nana”, prowadziła w latach osiemdziesiątych XX wieku GS w lokalnym Kurtowie. Zanim tam trafiła, udzielała się w lokal­nych koszarach jako dance makabra nocnych parkietów i lady lo­dzia czerwonej sceny. Tam królowała bez przerwy, dwie dekady.

Swoista mistrzyni tańca i wyginańca oraz uciechy ciała i ducha. Protoplastka uzdrowicielek i współczesnych luksusowych kur­tyzan. Złodziejowata i skąpa, nienasycona męskiego ogniwa i spra­gniona nietypowych przeżyć. Za dokonania w klubie, lokalni bon­zowie komitetu, postanowili Nanę, bo taką w branży zasłuże­nie zyskała ksywę, uczynić zarządczynią skupu butelek, złomu i papieru w lokalnym GS. Kariera w koszarach, po tak długim cza­sie, zawisła na włosku, kiedy okazało się, że mąż staje się powoli za­zdrosny, a ludzie zaczynają podejrzewać. Nanę to też denerwo­wało, bo miała dość agresji zazdrosnego mężulka i tłuczenia ręką po twarzy. Prawdziwym powodem było jednak to, że Nana mę­czyła się zbyt szybko, a jej wiek był już niestosowny do wyczyno­wych zabaw. Czas było się ustatkować i pomyśleć, co dalej.

W GS marnowała zacny talent dyskotekowy, jednak szyb­ko sprawdziła się jako ekonom, dzięki czemu dostała nominację do zarządzania lokalnym teatrem, który w tym czasie budowano. Zresz­tą, Nana miała tam jedno, całkiem nietrudne zadanie; budo­wać tak, by inni na tym skorzystali, a przy tym, nie zadawać trudnych pytań. Jej towarzysze woleli rozmawiać z nią w nieco od­mienny sposób, wykorzystując wprawną siłę, zdolnych do od­po­wiedniej wymowy ust.

W tym czasie, rozbudowywano stary budynek, aby z ba­raku uczynić cudo, zakładając teatr dla pospołu, do którego bu­dowy zwożono materiał. Ofcia rozdzielała go równo pomiędzy ko­legów, także kilkunastu osobom, dosyć się to opłaciło. Okazała wy­jątkową zdolność organizacyjną, którą łączyła z tym, że umiała każ­dego przekonać, gdy jej na czymś zależało. Umiała dogadywać się w trudnych kwestiach. Wzmacniała czyn inteligencją, której dzia­łania opiekunowie nie przewidzieli. Szybko udało się jej wy­zwolić spod wpływów, ale kiedy w Kurtowie rada wybierała bur­mistrza, w odwecie ją pominięto.

Taką wolę miał ostatni sekretarz – Witold Widlak, który nie zezwolił Nanie zostać włodarzem. Za to Nana, była za to na niego wściekła, jednak jako młoda paniusia w wieku lat niecałych czter­dziestu, nie mogła się zbytnio opierać jego wpływom, gdyż nie chciał on korzystać z dobrodziejstw jej natury, ani dysku­to­wać, brzydząc się tak poczynioną karierą.

Nana zrozumiała okoliczności i przystawała z każdym, kto mógł jej coś zaoferować, wspomagając w karierze. W ten sposób, za­pewniła sobie pierwszą kadencję.

Wykorzystując nieswoje dokonania i koniunkturę, szybko wmówiła ludziom, jak jest wspaniałą i dobrą organizatorką. W ska­li kraju, społeczeństwo traciło na przemianach, a bieda po­wszechniała. Nie przeszkadzało to Nanie, w zbiciu skromnej for­tuny. Początkowa garnęła nieznacznie, lecz z czasem przywykła do okrąglejszych kwot. Zyskiwała na agresji, postępując pazernie. Umia­ła też zadbać o poparcie.

Znała wielu ludzi, gdyż bonzowie w latach osiemdziesią­tych, chcąc coś załatwić dla Kurtowa, wysyłali do różnych mini­sterstw węgorza, wódkę i Nanę. To powodowało, że Kurtowo cza­sem zyskiwało.

Nana wyrobiła kontakty i powoli zaczynała wspinać się po szczeblach kariery. Kiedy nie mogła czegoś załatwić, to przypomi­nała temu czy tamtemu oficjelowi pewne sytuacje, a ten zasko­czony, chciał – nie chciał, musiał pomóc.

Taki początek miała kariera, która z pozoru nietypowa, oka­zy­wała się dość powszechna. Naród biedny i upośledzony nie­rów­nościami, staje się taki, kiedy ślepo wierzy, że przywódcy sta­rają się, ale brak efektów powodowany jest sytuacją czy utrzy­mującym się działaniem złowrogiej komuny. Bzdura, której nie udaje się przemóc tej demokracji. Nie ma tu winy, ale jedynie ce­lowość.

Człowiek stałby się lepiej sytuowany, gdyby stawiano na demokrację. Postawiono na Nanę i wielu takich jak ona, stąd jed­ni stali się bardzo bogaci, inni biedni, a cała reszta, z utęsknie­niem oczekiwała „dobrych zmian”. Wreszcie, otwarto granice, a wte­dy młodzi gniewni, wyjechali szukać lepszych roz­wią­zań i ka­sy. Tymczasem, w Kurtowie śpiewano „Nanana…”.

Po wygranych wyborach na radną w Kurtowie, Nana przy­stąpiła do przekonywania towarzyszy i towarzyszek do powiedze­nia jej stanowiska burmistrza. Miała niespełnione ambicje i czuła, że to wymarzone miejsce, w którym sprawdzi się najlepiej. Było to za­danie ciężkie, dlatego sprawę ułatwił fakt pozostawienia przez po­przednią, solidarnościową ekipę, miejskich nieruchomości.

Cwańsi komuniści musieli się zabezpieczyć i uderzyć w biz­nes. Nie wiedzieli, jak ułożą się kolejne lata. Gdyby okazało się, że jednak solidaruchy nie są przekupne, mogło się to źle skończyć. Uczciwe sądy, prokuratury i urzędy, trzymające się jakiś zasad de­mo­kratycznych, strasznie utrudniałyby lokalne działania. Nie mo­gło być tak, że każdy miał mieć udział, względem własnych talen­tów, pracy i umiejętności. Od niepamiętnych czasów liczył się układ. Ten, został na lata utrwalony, jak chciała tego partia. Spo­łe­czeństwo zachowało możliwość pracy na rzecz rządzącej elity i sie­dzia­ło w przykurczu. Kto odezwał się nieproszony, dostawał ta­kiego kopa w dupę, że szybko zamykał się na propozycję. Kto był mą­dry i swój, miał szansę na jakiś mały ochłap, ponad to, co do­stawał zwykły „robol”. Tak narodziły się nowe elity państwa i jego naj­większy rak.

Nana doskonale wiedziała, że może im ułatwić wiele spraw. Oporniejszych przekonywała osobiście. Po kościach roze­szła się też sprawa autobusu i fakt, który budził wśród mieszkań­ców Kurtowa zgorszenie, krótko, ale dawał się we znaki Nanie, która musiała działać, aby informacyjna zaraza nie pokrzyżowała jej planów.

Pewnego razu, Nana schowała broń mężulka w pralce au­to­matycznej, marki Frania. Pijany w trupa, nie zauważył tego fak­tu, gdy wyjeżdżał na inspekcję do stolicy województwa. W trakcie po­wrotu, zauważył że brakuje mu spluwy. Fakt ten, szybko zgłosił na lokalną komendę. Milicja rzewnie wyłapała pasażerów auto­busu i spałowała, bez zadawania zbędnych pytań. Pomocy udzie­liło także lokalne ORMO, które oporniejszych biło i kopało bez opa­miętania.

Po kilku dniach aresztu i przesłuchań, okazało się, że lu­dzie ci są zupełnie niewinni. Ofcia oddała mężulkowi pukawkę, kiedy ten wytrzeźwiał. Sprawę śpiesznie zamieciono pod dywan. Szko­dziła reputacji oraz robieniu dalszej kariery. Ludzie ze stra­chu, szybko pozapominali. Co oporniejszym, udzielono pomocy w na­stąpieniu niepamięci, organizując wycieczki niebie­ską suką. Szep­tali czasem, jeden przez drugiego, ale Nana zapowiedziała, że „jak coś wyjdzie na wierzch, to koniec”.

Miała wtyki i wiedziała, jak załatwić daną osobę. Zresztą, by­ła wyjątkowo mściwa, a że udawała zawsze dobrą, starała się w ta­kich rzeczach, wyręczać innymi. Mściwość Nany była równie moc­na, jak jej zaciętość w łożu. Może, to cecha gwałtownych ko­biet, o których tak marzą mężczyźni?

Stało się tak, że przy małym błogosławieństwu Komitetu i kil­ku dostojnych komunistów, marzenie Nany zostało spełnione. Te­raz, w podzięce szykował się wielki bal.

Po wyborze na burmistrza, Nana zabawiała się w jedno­stce wojskowej. W trakcie imprezki, okazało się, że zniknęła. Po­szu­kiwał jej mąż. No i znalazł, za kotarą. Jak zobaczył, co wyczy­nia, tak jej przyłożył, że towarzystwo przez kolejny kwadrans, wspie­rało poszukiwania części sztucznej szczęki.

– Jeszcze raz! – krzyczał Norbert Tasiemiec. – To cię kurwo poła­mię!

– Wybacz, ale to nie tak, jak myślisz! – odpowiedziała lekko stre­mowana Nana. – Sprawę wyjaśnimy na salonach – dodała.

Względem męża nie czuła się jeszcze pewnie. Dopiero ko­lejne kadencje zaowocowały tym, że mąż w obawie przed jej zło­ścią, czynił honory gosposi.

Uratował Nanę stary porucznik, który za kotarą, był przez przy­padek i pouczył Tasiemca, że jeżeli nie podoba się mu forma, to może osobiście o tym zameldować. Tasiemiec wiedział, że stary Ry­szard Merklar, znał dokładnie jego życiorys polityczny, więc nie chciał zbytnio zadrażniać napiętej sytuacji.

Całej sprawie, przyglądał się Jurek Krasiulec, którego sam fakt poruszania się 40-letniej Nany, osobiście podniecał i ruszał. Wi­dzieli to przydupcy Krasiulca, Bogdan Kosidło i Józef Maciejo­wik. Żaden z nich nie był godny, aby wystartować do Nany, poza Jur­kiem, który często waląc ich po ryjach, przypominał im, że to on dostąpi niebawem zaszczytu. Dziewczętom z towarzystwa im­po­nował fakt, że Jureczek umiał przywalić w mordę dryblasom. Miało to swoje konsekwencje. Człowiek musi gdzieś odreagować. Ma­cie­jowik, wracając do domu, tłuk żonę po twarzy, a Kosidło bzy­kał okoliczne babki po oborach.

Po kilku wspólnych imprezach, Jurkowi w końcu udało się zbliżyć do upragnionego mięska.

Krasiulec w swoim gabinecie zorganizował małe spotka­nie, na które przyszła Nana, rozochocona osławionym, młodym bycz­kiem.

Był drink, dymek z papierosa oraz dobry ruski kawior od so­jusz­ników z jednostki. Zapewnił, co trzeba. Jurek postarał się o zgra­nie spraw, które Nana lubiła. Zapuścił dla podbicia atmosfery sta­ry gramofon i tak przez kilka minut, słuchał młodej i gniewnej Na­ny.

W trakcie rozmowy, poruszała nieco bimbałkami, także de­kolt Jureczkowi bardzo przeszkadzał w koncentracji uwagi. Wo­dził za nimi oczyskami i oblizywał się nieziemsko. Nie mógł dłu­go znieść męczarni i podszedł blisko miejsca, w którym sie­działa.

– Nie mogę! – rzekł spontanicznie w jej stronę. – Już nie mogę dłużej, chcę ciebie!

Nana z poirytowaniem, zaśmiała się i machnęła ręką z politowaniem, w czym nie przeszkadzał lekki rausz. Rozczarowała się junakiem, przyglądając się z bliska możliwościom męskiego na­paleńca. Odmawiała mężczyznom, którzy mogliby nie sprostać jej oczekiwaniom.

– Co ty sobie Jurek myślisz, że ja jestem taka łatwa? – zasięgnęła języka. – Szczaw z ciebie i nie będziesz ślinił się i miętolił mi row­ka. – Wypierdalaj mi stąd!

– Ależ… – wypowiedział stremowany.

– Co „ależ”? Gówno „ależ”! – wrzasnęła Nana. – Nie ma! Nie dla psa kiełbasa! Ciesz się, że tu jesteś i słuchaj, co do ciebie powiem, albo ci małego utnę przy dupie. – Ja byłam kochanką szefa, bez któ­re­go nie miałbyś szansy zaistnieć. To był człowiek z klasą – za­drwiła. – Ty… – zawahała się. – Jesteś gnojkiem! – zaryczała.

Zlitowała się nad Krasiulcem, dostrzegając w nim ogniwo żalu. Zawiedziony wpadką, nie mógł odczuć całkowitego odrzu­ce­nia, gdyż to utrudniłoby znacznie współpracę.

– Coś ci doradzę – powiedziała. – W Kurczewie jest młoda sekre­tarzowa, stary Pachwica ją do niedawna buchał. Możesz spróbo­wać zbliżyć się do niej. – Jolcia jest fikuśna. – Byłam raz z nią na dancingu. Nieco może wstydliwa, ale chętna. Zresztą, ty ćwoku jesteś z tamtych terenów. – Weź się za nią, dobrze ci radzę…

Jurek wkurwił się, ale zbyt bał się Nany. Przełknął ślinę i powrócił na miejsce. Zasiadł za biurkiem, odpalił szluga i łapczy­wie wdychał dym.

– Co tak się rajcujesz?! – huknęła Nana. – Zachowujesz się jak palant. Mało dup w terenie? – Masz władzę, przyjmij sobie jakieś i pykaj do woli, póki masz czym. – Nie lubię takich ciach jak ty… Przy­kro mi, nie jesteś w moim menu na najbliższe dwudziestole­cie.

Nana wypowiadając to, śmiała się do rozpuku. Krasiulec cierpiał wewnętrznie. Po spotkaniu, gdy Nana już wyszła, starym zwyczajem, wszedł do sekretarzowej i wymiętosił ją, aż iskry szły z tyłka. Nawoływała osobliwie: – Juruś! – Juruś!

Krasiulcowi, nigdy nie udało się postawić na swoim i do­sięgnąć Nany. Ze strachu przed nią, więcej nie próbował. No, a z dru­giej strony, gdyby tylko Norbi się dowiedział; posiadał broń i mógł Jurka postrzelić. Nie dawało to Krasiulcowi spokoju. Zaczął z żalu porażki, więcej niż zazwyczaj chlać i jeździć samochodem na gazie. Życie mogło dla niego samego, stracić sens na długie lata. Czuł się odepchnięty. W polityce i w seksie, nie ma nic za dar­mo.

W Kurtowie powstała elita polityczna. Klasa uprzywi­lejowa­nych, która z gołodupców, stała się bardzo bogata. Utrzy­mywali relacje biznesowe, polityczne oraz towarzyskie. Nana w gronie lekarzy, lubiła zabawiać się w okolicznym hotelu, gdzie od czasu do czasu, dawała popis mistrzowskich tańców na blacie. Jurek i jego przydupce nie byli zapraszani na dancingi, więc pomyśleli, aby z czasem jakiś kurort wybudować, w którym będą pokoiki i barek oraz kominek, aby można było podobne bezeceń­stwo realizować.

Znając terminy inwestycji, mając wgląd do papierków, Na­na kombinowała, aby każdy mógł coś uszczknąć. Aby rządzić, na­leżało się zabezpieczyć. Przede wszystkim, zebrać wokół siebie ludzi, którzy będą jej wiele zawdzięczać oraz takich, którzy będą my­śleli, że jest jeszcze czas i pewnego dnia, może coś dostaną.

Społeczeństwo miało myśleć, że działa się dla nich. Ludzie byli głupi i przyjmowali każdą rzecz, jako wyraz łaski pańskiej.  Na­na o tym wiedziała i tak manewrowała, że wyhodowała nową kla­sę politycznych bonzów, którzy z gołodupców, stali się lokal­nymi grafami, trzęsącymi Kurtowem. Majątek na ten cel, pobrali z działających za komuny firm, które dzięki koneksjom, legalnie okra­dli.

Układ kwitł, dzięki publicznej kasie. Cały naród zapraco­wał na to, co wybrani spijali w dietach, gruntach i lokalach. Ach, to były czasy… Biznes kręcił się, zarządzany umiejętnie.

Ofelia Tasiemiec rządziła wiele lat, niestrudzenie podej­mując próby wciśnięcia mieszkańcom, jak to dobrze i niezastąpie­nie potrafi czynić. Zjednoczyło się wokół niej wielu zacnych oby­wateli. W okresie zmiany ustrojowej, przejęli oni władzę na róż­nych szczeblach. Pamiętali, kim byli i co robili ich rodzice i krew­ni. Maczali się w powszechnym gównie jak reszta. Z tą różnicą, że oni – niesłusznie dumni i otwarci, potrafili w tym odpowiednim, przełomowym momencie wziąć sprawy we własne ręce i przenik­nąć do serca tworzącego się układu. Za dobrych czasów kolek­tywu, nie było to możliwe, gdyż należało zachowywać pozory, że każdy ma prawo i jest równy. Wobec tego, partia działała na rzecz ludzi.

Polgar dawał możliwość zarobku i sprawowania władzy

Nikt z partii nie przewidział jednak, że zmiany i poluzowa­nie łańcucha społecznego, spowodują że pazerność i dawne zacie­trzewienie, wyjdą na wierzch, wezmą tryumf nad rozsądkiem i spo­wodują, że Polgar będzie rozdarty na strzępy. I znowu, jak przed wiekami, z pomocą przybył jedyny i powszechny zbór cza­rowników i jego kapłani.

Złagodzono obyczaje, zniesiono związki zawodowe. Dano no­wym pracodawcom większe prawa, zagarnięto sądy i aparat uci­sku. Zastanowić się tylko należy, jak to możliwe, że wszyscy, bę­dąc jednakowo biedni, nagle stali się w swej masie jeszcze bied­niejsi? Odstępstwem od reguły, była klasa polityczna i związkowa, która potrafiła stać się na tyle bogata, że wytworzyła nowe, sztucz­ne elity.

Bogacono się na różne sposoby – wchodząc w układy, sprze­dając obcym ustawy, zapewniając przepływy. Z pomocą przy­szły media, które powierzchownie przedstawiały sytuację, ła­godziły wpadki i cementowały układały. Odwieczny sojusznik, grzmiał z ambon: – Po śmierci będzie już tylko lepiej. Za oparcie, bez­problemowo zbierał należną daninę, będąc zwolnionym z po­datków i nadzoru państwa. Czarownicy otrzymali większe moż­liwości, związane z rozwojem techniki. Głosili hasła w radiu i tele­wizji, upowszechniając magię i czary.

Prowincja okazywała się doskonałym rajem, w którym każda rzecz była możliwa. Łachudry takie jak Tasiemiec, Krasiu­lec, Bułka i Maciejowik, korzystając z naiwności ogółu, na który pluli, przed którym udawali dobrych, ustawiły się „na bogato”. Ko­rzystali na tym, że naród Polgarów stracił wyczucie. Nie był się już w stanie zjednoczyć, a dawna klątwa hamowała wszelką inicjatywę. Mądrzejsze jednostki niszczono, dając głupcom in­stru­menty i pieniądze do tego, by nie wybił się nikt, kto byłby w stanie rozwinąć dobrobyt i spowodować, że naród ten mógłby czego­kolwiek żądać.

Prowincjusze tworzyli układ z Warchołowem. Powstał ogól­nonarodowy plan wyjebania ambitniejszych jednostek poza gra­nicę. Zasłużył się w tej materii Leszek Meller i Olek Kwas. Pozostałe osoby w kraju, można było łatwo stłamsić i zgasić, choć­by ekonomicznie, blokując warunki do rozwoju. Istniała nieskoń­czona lista możliwości, a forma zależała wyłącznie od fantazji. Opor­nych można było poszczuć policją, służbami, urzędem skar­bowym, sądem i prokuratorem. Nikt nie wychodził z opresji cało, koń­czyło się więzieniem albo mandatem, za który, nałożona kwo­ta była tak niebotyczna, że w spłatę angażował się wyszkolony do za­dań komornik, nie pozostawiając ofiary z pu­klem włosów w rę­ku.

Banki zachodnie kosiły bajońskie prowizje za konto czy kre­dyt, a zakłady pracy zmuszały do przynależności do systemu kont i lokat, premiując pracowników „stówką” za utworzenie ra­chunku. Pojawiły się debety, pierwsze zaliczone braki spłat, itd. Ban­ki, wspólnie z namnożonymi jak grzyby po deszczu firmami win­dy­kacyjnymi, zbierały obfity plon. Układ zamknięty pasł się i żarł, kontrolując życie codzienne Polgarczyka. Te same banki, na zachód stąd, nie stosowały już takich norm, ale kto przejmowałby się takimi niedorzecznościami. Klasa polityczna Polgaru żarła z „pierwszego koryta” i garnęła co mogła, pieprząc farmazony, od których uszy puchną…, ale kto łachudrze zabroni? Jak mawia przysłowie geniuszy od polityki sejmowej: „naród jest jak trawa, można skosić, to odrośnie” i jeszcze inne: „jakiegoś mnie stwo­rzył, takiegoż mnie masz”. Patrząc na niektórych polityków, zdro­wy rozum oburza się i pyta: skąd się wziął dany debil? Otóż źle czyni, bo należy przyjąć – postępując za klasykiem, że część spo­łeczeństwa, to zwykli idioci, których przekrój intelektualny, sta­nowi warstwa reprezentująca.

Czarownicy głosili miłosierdzie, niosąc na przedzie święte obrazki, ale za pazuchą skrywali sztylet, którym gromko razili biedne i oporne jednostki. Powstał obóz koncentracyjny albo więzienie, nie państwo… taki obóz o niezaostrzonym rygorze, bez strażników z bronią. Rolę porządkowych przejęli „kapo”, którzy słu­żąc wrogowi oraz własnej pustej i tępej pale, żyli lepiej niż prze­ciętnie, a innych prowadzili na szafot.

Celowo trzymano Polgarów za ryj, aby wyżej nie unieśli głowy. Ideolodzy tego nurtu, wierzyli, iż należy odbudować przed­wojenne elity. Dlatego społeczeństwo miało ograniczony dostęp do pieniądza, tylko wybrani zyskiwali fortuny: elita to elita, musi od­znaczać się na tle pozostałych.

Wybór pozostawiono…, gdy ktoś chciał więcej, to mógł wy­jechać albo zająć się prostytucją, sprzedając własne ciało, córki bądź syna. Owi „kapo” nażarli się już, razem z czarownikami, a krew w nich wrzała, więc zapragnęli podymać za półdarmo…

Zjawiska te określano mianem „demokracji”. Za ludowej wła­dzy nie do pomyślenia było traktowanie człowieka niżej zwie­rzęcia. Łechcąc i nęcąc, zwabili ludzi w potrzask, zniewalając i sub­telnie układając przy glebie. Czas bohaterów przeminął. Wiel­cy i „walczący z układem” grają na nosie uczuć narodu, który prują aż… Piękny jest kraj mogił, który własnych, wartościowych ludzi, posyła na szafot…, lecz „nadstaw drugi policzek” – w końcu tak głosi idea.

Poza granicami, Polgarowie stanowili tanią siłę roboczą, nie­mającą na nic wpływu. Byli też alternatywą dla rozleniwionych ludzi Zachodu, w przypadku ich ewentualnego buntu, co do wa­runków pracy i płacy. Ponadto, ich obecność obniżyła wartość wy­nagrodzenia. Dla całej Europy, było to bardzo korzystne roz­wiązanie. Zamiast pozwolić na utrzymanie fabryk w Polgarze i stracić rynki na Wschodzie, udało się dzięki łapówkom, działającą gospodarkę rozbebeszyć, a taniego pracownika zabrać do siebie. Wciąż wybrane towary trafiały tam, gdzie trzeba, a Polgary na nic nie miały wpływu. Skończyły się światowe rankingi w sferze go­spo­darek wolnorynkowych. Dziwnym zrządzeniem po przemia­nach, kraj nie uplasował się na żadnych znaczących pozycjach. Cze­mu było to możliwe za „czerwonej zarazy”? Ot, tajemnica poli­szynela albo perpetuum mobile.

Prowincja była kluczem do drzwi, które zamykały kraj Pol­garów na kolejne lata, skazując na upokorzenie i biedę jego lud­ność.

Był to plan prawie doskonały…

Najwięksi bohaterowie Polgaru wyruszyli w samotny marsz, ku chwale dawnej dumy i wielkości. Ostatni marsz…

Znając kulisy spraw, których przeciętny Polgarczyk nie ogar­niał, postanowili złożyć życie na szali, by zjednoczyć ku chwa­le dumny i silny naród, który mógłby wznieść nad światem wielką flagę mądrości i rozumu. Bo Polgary tworzyli, myśleli i walczyli z rów­ną zaciekłością, co otumaniali się głupotą. Jednak wyjść z tej głu­poty, oznaczało żyć w chwale, nie w nędzy i sztucznym upadku.

To Polgar tworzył synów ziemi; mocnych i surowych jak li­ta skała. Nie miał być to kraj dziwek i alfonsów, skurwieli i dywer­santów, pisarzy oraz nieuczciwych sędziów i stróżów prawa, lecz kraj mądrości i człowieka.

Zanim umrze duch narodu, świat musi poczuć moc jego bi­jącego serca, usłyszeć siłę maszerujących stóp, walących o zie­mię ojców i matek w jedności. Ziemia uchwyci wiew powietrza, po­ru­szanego siłą ramion maszerujących hord dawnych Polgarów.

Powstają z dumą, ku chwale swych miast, ku chwale kraju. Wal­czą o byt lub giną, umarli za życia.

Perkun wzywa ku ostatniej posłudze…

Zdrajcy Polgaru strwożeni w strachu. Psy niewierne, które okaleczyły matkę, wydając na świat bezbożne bękarty. Przeklęte bę­dą wśród ofiar wasze plwociny.

Kurwy, nazywające siebie „ludźmi”, dające dupy na rogach ulic, sprzedające bliźnich za papierową mamonę, zakrywające zwy­rodniałość miłosierdziem wiary. Tysiące niesłusznie skaza­nych przez bliźnich, z winy nieposiadania, zamęczonych z biedy, wy­klętych z niedouczenia. Zapomniani z pochodzenia, którym wmó­wiono, że istnieją „lepsi i gorsi”, łamiąc jeden lud Polgaru, zmu­szony do kombinowania i okradania rodzin. Zakłamani we wła­snej historii i nauczeni odruchowej nienawiści, przyjaciele zdra­dzeni o świcie, dbający o własne dobra, zdychajcie przepeł­nieni jałmużną oszustów.

Fragment satyry Wiocha. Powieść jebitna

Forbidden Seek po angielsku
Cooking page
Gallery page