Obyczaje to dział poświęcony tradycjom i codziennym zwyczajom ludzi. Znajdą się w tym miejscu analizy dotyczące współczesności oraz przeszłości.
Dział ten ściśle związany jest z kulturą. Można również wyróżnić w nim elementy związane z historię i etnografią.
Działania nasze będą odnosiły się do studiów interdyscyplinarnych.
Łączenie pojęć na poziomie interdyscyplinarnym, przy dzisiejszej komplikacji zjawisk i problemów, wymaga dostosowania skuteczniejszych narzędzi i uproszczonych technik w wyborze i ocenie procesów zmiany, w poszczególnych „wyższych wartościach” życia społecznego.
Por.: J. Maternicki, Historiografia i kultura historyczna. Studia i szkice, t. 1, UW COM SNP (Prace Sekcji Historii Politycznej Polski Odrodzonej, t. XXVI), Warszawa 1990, s.38.
Obrzęd pogrzebowy stwarza możliwość przyjęcia ofiary na rzecz wspólnoty religijnej ze strony rodziny, która martwi się o duszę zmarłego. Świecki pogrzeb podkreśla też rolę i doniosłość życia człowieka. Jedno i drugie musi kosztować.
Śmierć w aspekcie religijno-moralnym, wyznacza granicę świata żywych i umarłych.
Współcześnie, ludzie podchodzą do śmierci zbyt rutynowo i opieszale, traktując zgon jako koniec, konieczność lub obietnicę dalszego spełnienia. Śmierć to naturalna konsekwencja, oznaka tego, że świat podlega przemianom. Mogłaby nie istnieć. Obietnicę taką dają religie.
Maniery, obyczaje oraz kodeksy moralno-religijne i ich znaczenie stanowi ważny element w poznawaniu kultury.
Opis obyczajów związany ze zmianą, zachodzącą na różnych odcinkach życia człowieka jest trudny i nie może być jednolity. Najistotniejsze jest umiejętne zdefiniowanie genetycznej warstwy procesów pozostających w kręgu zrozumienia, obiektywizmu i trafności. Prościej: dotarcie do źródła i jego określenie.
Analizując obyczaje polskie czasów PRL-u, należy sięgnąć po ten okres szczególnie ostrożnie. W okresie tym polska nauka prowadziła wiele zakrojonych, międzynarodowych badań o ogromnym znaczeniu.
Analizując treści badań prowadzonych przez zakłady etnografii powstające zaraz po II wojnie na gruncie katedr przedwojennych, zahaczamy po okres lat 1945 – 1989. Dodajmy, że rzecz dzieje się w PRL-u, który obecnie uznaje się „propagandowo” za okres przyczyniający się do zahamowania nauki.
Za parawanem idealizmu skrywają się przyziemne obrazy ludzkiej istoty. Zadaje ona ogrom cierpienia zwierzętom, który bywa niewidoczny i niemy na tyłach tego świata. Podobnie ma się tu cierpienie ludzi. Mimo tego, że mamy XXI wiek i cywilizacje rozwiniętą na wysokim poziomie – ludzie nadal cierpią i umierają z niedostatku. Parawan ludzkiego idealizmu opada.
Wiosna to jedna z piękniejszych pór roku. W każdej jest coś wyjątkowego, ale wiosna ma to coś, co nas pobudza. Wiąże się z okresem wzrostu, narodzin i nowego życia. Ta pora roku, stanowi początek, a wszystko co daje możliwość przywołania i kontynuacji, wzbudza się oraz napełnia nas energią.
