Niezwykły szatan, niczym bumerang

Niezwykły szatan – niczym bumerang, raz jest w Niebie, raz na Ziemi. Ten ciekawy obraz, wyłania nam się z treści Biblii.

Przeanalizujmy ogólnie całą jego historię:

1. Szatan był aniołem w Niebie, który został strącony do ogrodów Edenu. Opisane jest to w Księdze Rodzaju 1. Kusił tam Adama i Ewę.
2. Zszedł na Ziemię i wziął kobietę za żonę w Księdze Rodzaju 6, dopuszczając się licznych nieprawości, choć jego jedynym przewinieniem była tu „miłość”. Zaprowadził występek na Ziemi – uwaga – poprzez „miłość”.
3. W Księdze Hioba, obecny jest w Niebie i na Ziemi. Doświadcza człowieka, jest identyfikowany z Najwyższym jako obraz „szatańskiej” twarzy Boga.
4. W Księdze Izajasza 14, został „do Szeolu strącony jego przepych i dźwięk harf”. Tu ukazany jest jako król babiloński, który włada potężnym królestwem. Mamy tu do czynienia z satyrą, o której pisze sam autor tekstu – por. Iz 14,04.
5. W Księdze Zachariasza 3, ponownie jest w Niebie, stoi po prawicy Boga, gdzie oskarża.
6. W Ewangelii Mateusza 4, jest już na Ziemi, kusi Jezusa i zostaje wyrzucony precz, po nieudanych dwóch próbach „przekupstwa”. Na siłę jest wstawione w tekście, że „szatan kusi swego Boga”, przy czym robi to „w stosunku do samego siebie”.
7. W Apokalipsie 12, znowu jest strącony, przegrywa walkę z Michałem i trafia wraz ze swoimi sprzymierzeńcami na Ziemię.
8. W Apokalipsie 20, 2, zostaje pochwycony i związany na tysiąc lat. Być może dochodzi do tego na Ziemi, na którą wcześniej został strącony.
9. W Apokalipsie 20,7, zwolniony z czeluści, aby walczył z narodami ziemskimi.
10. W Apokalipsie 20,19, jest już w jeziorze Ognia i Siarki.

Opis ten wskazuje jednoznacznie, że całość nie trzyma się jed-nych ram. Wynika z niego, że Stwórca jest „sadystą”. I to jest przykre, że ludzie tak nielogicznym uczynili swego Pana. Uznając, że Biblia jest natchniona przez IHWH – jak głosi tradycja chrześcijańska, to nie powinno w niej znajdować się żadnych sprzeczności. A tu? Cóż, fakty są niezaprzeczalne.

Wieża Babel – historia, geneza i symbolika

Doktryna zła zapoczątkowuje

Bestia i krew. Padlinożercy z Ziemi

Cielesny gwałt na człowieku

Niezwykły szatan i manipulacja wolnością

Stąd, pojęcie „szatan”, powinniśmy odnosić do zjawiska ogólnego, związanego z „przeciwnikami” pewnego działania Stwórcy, którzy „buntownikami” nie są, a ich czyny, poparte zostały różnymi zdarzeniami, nie tak prostymi, jak chcą tego języki świętych, ale zdarzyły się.
Na tej podstawie, mogę wyciągnąć tylko jeden wniosek – ludzie oparli własną wiedzę o aniołach na kłamstwie, zatem jest to żadna wiedza, choćby została spisana w najpiękniejszym języku i ozdobiona najbardziej naukowymi przypisami. Dodatkowo, ludzkość dała się zmanipulować, wierząc, że coś jest w stanie naruszyć jej niezbywalną wolność i opętać, przy czym druga strona uznała, że za pośrednictwem „szatana”, dokonuje aktu przejęcia kontroli nad żywą materią.

Zatrzymanie ludzkości w tym, do czego zmierzała

Obie drogi są błędne, krzywdzą rozum i prowadzą człowieka do skomplikowanych zaburzeń wartości, których efekt, na co dzień możemy podziwiać gołym okiem. Tak zdeformowany świat, pozbawiony jest jakiegokolwiek systemu prawa i mądrości. To zatrzymało ludzkość w tym, do czego zmierzała. Kresem tej drogi, miał być szacunek do siebie i innych; życie nieniszczące żadnego przejawu woli i bytu innych stworzeń czy współbraci ludzi. Nie doczekaliśmy się tego.

Brak wiedzy zniekształca obraz szatana, który stanowi pożywkę do “owładnięcia mas”

Wypełniam tę wiedzę, gdyż dalsze istnienie luki, w tym zakresie oraz system różnych interpretacji, pomimo wielości naukowych prawd, prowadzi do dalszej niewiedzy, a tym samym degradacji ludzkiego rozumu i upodlenia w oczach aniołów.
Na skutek braku wiedzy, uczyniliśmy z szatana złego ducha, diabła, który na zawołanie zajmuje się zwodzeniem człowieka. Zapominamy tylko, że wszelkie zło pochodzi od ludzi, a szatan stanowi tylko marne wytłumaczenie siebie i pożywkę do „owładnięcia mas”. Tak, jak kobieta nie może w trakcie ciąży trzymać dziecka poza ciałem, tak znany ludziom szatan, nie może istnieć bez znamiennego udziału ich samych. Ta analogia, może jest drastyczna, ale jakże prawdziwa.

Fragment ze wstępu do książki Pierwsza wojna w niebie: Dziedzictwo 

Forbidden Seek po angielsku

Wyjaśnienie pojęcia Szeol:

Szeol – starotestamentowe określenie królestwa zmarłych. Znaczenie tego terminu, nie jest poznane i może stanowić źródło wielu interpretacji. Słowniki podają prostą analizę, mówiącą o „grobie”, „dole” czy wręcz „śmierci”. Słowo Szeol występuje w Rdz 37,15, gdy Jakub opłakując syna Józefa, stwierdził że pójdzie w ślad za nim do Szeolu. Nast. Rdz 42,38, Rdz 44,29 – żale Jakuba nad synem.
Lb 16,29 – Mojżesz mówi o ziemi (w znaczeniu „gleby”, „powierzchni”, „tworzywa planety”), która ma paszcze i pochłania bluźniących przeciw Panu do Szeolu. Por. także Lb 16,33. Szeol w Księdze Liczb tłumaczony jest jako „grób”. W Pwt 32,22 widać, że gniew Pana sięga do głębin Szeolu. 1 Sm 2, 6 mówi, że Pan daje śmierć i życie, wtrąca do Szeolu i zeń wyprowa­dza. W Iz 14,15 Szeol określony jest jako „samo dno otchłani”. Zatem, głębiej już nic nie istnieje. Jeżeli wszechrzecz ma logiczną konstrukcję, to Ziemia stanowi jej dno.
Autor rozumie Szeol jako otchłań wszystkich światów, połączoną z nimi, stanowiącą ich dno (skraj, bo dalej już nic nie ma). Tu stworzono Ziemię, która stała się miejscem izolowania niebezpiecznych ludzi. Tu żyją, przebywają, mając szansę na zmianę. Tchnienie życia, po śmierci wyczerpanego ciała, przechodzi w kolejne, nowe już życie. Stąd Szeol, uchodzi za miejsce, do którego udajemy się i z którego wychodzimy. Nieskończony cykl trwa, dopóki istnieje świat. Pan może zamknąć i otworzyć Szeol, co należy dosł. rozumieć, jako uwolnienie ludzi z tej drogi i przywrócenie ich ciałom właściwej, wiecznej struktury trwania. W Szeolu żyją też różne istoty, stanowiące materię żywą i należą do nich duchy, które połą­czone są ze strukturą planety.
Personifikacja Szeolu, ukazuje istnienie żywej materii w ziemi. Żywa materia, w odróżnieniu od znanej nam definicji życia, którą wyraża biblijny termin „istota żywa”, dotyczy wszelkich form istnienia obecnych we wszechrzeczy, za wyłączeniem istot żywych. To, że na Ziemi funkcjonuje znany pogląd, dotyczący definicji życia, nie oznacza, iż należy je rozumieć w sposób identyczny, przy uwzględnieniu innych form. Istota żywa, z prawem do istnienia to człowiek (bezsprzeczne); jest nienaruszalny i jego życie jest wartością, co zawdzięcza – jak głoszą religie, nieśmiertelnej duszy. Pogląd błędny, gdyż wszystkie istoty, w tym człowiek, posiadają tchnienie życia. Biblia nie wspomina o duszy. Dostosowując księgi do potrzeb, zmieniano je. Wprowadza ten termin dopiero Księga Powtórzonego Prawa, mówiąc o tym, że gdy dusza pragnie mięsa, to wówczas człowiek – Żyd (należy to zrównać, gdyż tak to wówczas widziano) – może jego smakować do woli – por. Pwt 12,20.
Stanowi to całkowite zaprzeczenie Księgi Rodzaju, która sama dla siebie, w znanej ludziom wersji, stanowi zaprzeczenie. Zwrócić należy uwagę, że gdy Biblia nie zna pojęcia „narodu wybranego”, zachowuje się zupełnie inaczej, w stosunku do ludzkości. Wprowadzenie wyjąt­kowości żydowskich koczowników i nadanie im statusu oświeconych, doprowadziło do tego, iż uczynili oni z siebie kogoś, w znaczeniu „nadczłowieka”, w stosunku do innych ludów. Świat to przyjął i zgodził się na ten bezsensowny impas, niemający żadnego uzasadnienia w prawdzie. Za to, pozostała ludzkość, otrzymała szatana, który został z nią zrównany, jako zły.
Tchnienie sycące się krwią, to nic innego, jak pozostałość po aniołach, których prawem było spożywanie krwi. Ludzie otrzymali zakaz krwi. Żydzi i chrześcijanie mówią, że mogą jeść mięso – ci drudzy powtarzają za pierwszymi, bo wszystko – co się porusza i żyje jest prze­znaczone na pokarm, jak rośliny zielone – patrz Rdz 9, 03.
A więc, czy też ludzie mogą być zjedzeni przez wybranych? (pytanie na myślenie, stanowiące konsekwencję pewnej przytoczonej tu analogii). Kolejny werset mówi, że nie wolno jeść mięsa z krwią życia. A które mięso jest bez krwi życia? I jak pozbyć się jej? Czy wystarczy upuścić? Rytualny ubój, w imię Stwórcy, sycącego się krwią i uwielbiającego żywe ofiary. Czy taki Bóg wyśnił się ludziom? Ten Stwórca jest wprost nierealny, ale przyjęto taki fałszywy obraz, aby usprawiedliwić władzę. Bo jeśli taki byłby Stwórca, to czy buntu szatana nie na­leży uznać za przejaw humanitaryzmu, połączonego z troską o człowieka? W tym znaczeniu, Szeol to miejsce wielu istot ciemiężonych, pod panowaniem człowieka (Bestii).