Donatan Tursek i kaczka przy korycie

Donatan Tursek i kaczka przy korycie, to ostatni akcent satyry Wiocha. Powieść jebitna. Siódmy rozdział, zamyka opowiadanie prawie 100-tu stronnicowej lektury, którą czyta się szybko i bez przyjemności.

Wstępy bywają z natury nudne i karkołomne
Na arenę dziejów wkracza lud Polgarów
Perypetie ludu pod okupacją zawistnej hordy
Generał Jaruzel pozostawał człowiekiem czynu
Komunizm i kształtowanie państwowości
Zanim kadencja dobiegła końca…
Tamto i sramto Andrzeja Czkały
Syn ziemi – Rozdział 4 Wiocha
Jerzy Lechita – przypadek niezłomny
Za górami, za lasami, nieopodal kartofliska
Józef Maciejowik z gminy Łysoczoły
Stasiulek Bułka, pierd i dynks
Ofcia Tasiemiec, lady lodzia czerwonej sceny
6 – walka o koryto, kaczyzm i inne zboczenia

Donatan Tursek i kaczka przy korycie

Rozdział siódmy
Wypierdol

Donatan Tursek – znany hazardzista, ćwok i intrygant, za­szczycił się tym, że ukradł stare piosenki dla azerskich wieśnia­ków, tworząc w państwie polgarskim muzykę, która miała sławić dobre imię, niegdyś walecznego narodu. Nie miało to jednak nic wspól­nego z brzmieniem, a kaczka, która śpiewała dla niego te pio­senki, zdawała się mieć wieczną czkawkę, dlatego klęło się przy tym niesamowicie, a jęk kończący zwrotkę, który wydobywał się ni stąd, ni zowąd, męczył. Wszak jedyne, co w tym cieszyło, to za­cna uroda panny, która potrafiła tym czy owym, ździebka mach­nąć. Pokazywała czasem to nóżkę, to kolanko, niekiedy de­kolcik. To wystarczało Polgarom, którzy widząc na ekranie moni­tora dupę, usypiali swe estetyczne przekonania.

Donatan Tursek nie marzył o karierze wielkiego muzyka i produ­centa. Wolał raczej stać na baczność przy korycie, bo raz, że forsa pew­niejsza, a dwa, że nie wymagało to zaangażowania. Cechę na­był złą i nie potrafił skupiać się i myśleć, zwłaszcza nad czymś waż­nym. W branży muzycznej, okazywanie braku skupienia, to po­ważna, wręcz urągająca wokaliście wada.

***

Donatan Tursek i problem z Jarosławem

Po zwycięstwie, Jarosław Kaczkoduk udał się do Sejmu. Podążał korytarzami w asyście ogromnych ochroniarzy. Sam, nie bę­dąc dużego wzrostu, był w sumie bezpieczny, mogąc skrywać się za ich posturami. Szedł zupełnie kamiennym korytarzem. Każ­dy krok powodował przewlekły ból w jego stopach, które same cią­gnęły się ciężko po ziemi, słaniając całym ciałem. Czuł się, jak­by szedł na boso przez świat, po ciernistym chodniku.

Drżał w sobie, myśląc o kocie, który został w domu i prze­ciągał się leniwie z miejsca w miejsce. Tenże kot, zanim Jarosław wyszedł z domu, leniwie przyglądał się jego postaci, prowadzając się wokół niego. Tak czynił, jakby chciał dać swemu panu przekaz, by nie przejmował władzy. Był to wielki dzień dla Kaczkoduka, któ­ry o posadzie premiera, marzył od dawna i nie mógł się teraz cof­nąć przed niczym, bo jego partia zwyciężyła, musząc dzielić się wła­dzą z głupotą i oszołomstwem. Jeszcze dzień temu, Roman Gie­ryma gratulował mu zwycięstwa i mówił: – Jarosław, porzą­dzimy.

Pyrrusowe zwycięstwo nie cieszyło wodza narodu. Nie od­po­wiadał, milcząc w sobie, wściekły, iż władzę mu należną, dzielić bę­dzie musiał na trzy części. Przed wejściem do gmachu, zacze­piła go znana dziennikarka. Córka pułkownika niskiego sortu z daw­nej admiralicji Generała. Cudna blondynka, odziana w czer­woną kieckę, poruszająca sprawnie ślicznym kuperkiem.

– Panie Kaczkoduk, kto będzie wicepremierem? – spytała. – Czy nie odczuwa pan porażki, w dzieleniu władzy z niedawnymi wro­gami?

Natarczywa była, co zdenerwowało prezesa. Podkurczył się, strzelił pawiana i nagle wybuchnął zewem nienawiści.

– Spieprzaj, dziadu! – zaryczał.

Poszedł dalej, a idąc korytarzem, czuł się samotny, choć wie­lu było wokół niego. Wszedł przez wielkie drzwi na dawną try­bunę ludową i spojrzał na dziesiątki głów, które patrzyły w jego kie­runku, dumne, że wreszcie budżet ich partii będzie wielki.

– Jarosław! Jarosław! Jarosław! – skandowali kukiełkowo wierni so­jusznicy wraz z członkami partii.

Jarosław Kaczkoduk pozostał przez chwilę w zadumie. Roz­glądnął się, oddając w myślach hołd tym, którzy w tej walce przy­płacili majątkiem. W jego oku zakręciła się łza. Cierpiał, że nie posiada większości. Lepidło i Gieryma szczerzyli się do niego z wi­downi. Cóż to musiało być za upokorzenie.

Ruszył bojaźliwie do przodu, zmierzając do mównicy. Był to dzień, w którym miał przemówić.

– Witajcie – powiedział Jarosław Kaczkoduk, zwracając się do po­słów i senatorów oraz zgromadzonych gości. – Chwała Pana Boga, ojcu Rydzowi i partii. – Niech Duch Mądrości spocznie nad wami i będzie dane. Niech Polgar wreszcie wyrośnie! – Bo pełno wokół ko­munistów i złodziei, a siła ludzi tłumiona dłużej, być nie może. – Setki, które nam zaufały, muszą otrzymać posady…

Uczynił pauzę.

– Muszą zostać zabezpieczeni, aby dalej należycie służyli partii.

Uzyskał owacje na gorąco. Niestety, wyłącznie od swoich. Ry­czeli, wznosząc wiwaty. Opozycja oraz sojusznicy: Lepidło i Gie­ryma nie czynili nic, stojąc nieruchomo ze zbaranienia. Nie ro­zumieli, skąd ta nagła otwartość i mówienie o zakulisowych po­trzebach. Odczuli, że prezes poczuł się pewnie albo zachorował.

Jarosław, w tym tłumie czuł się wyniośle, jakby nagi stanął przed Panem Bogiem. Wciąż słuchał wiwatów i wyobrażał sobie wiel­kich przywódców świata, którym również dorównał w histo­rycznej wartości. Wygłosił wielką mowę na cześć swojego pro­gramu oraz zdolności przywódczych, które ukierunkują rozwój kra­ju na długie lata. Owacje otrzymał na stojąco. Niestety wyłącz­nie z własnej partii. Transmisje telewizyjne oglądały miliony, ale głupi i ślepi, nie pojęli zawistności jadowitego węża.

Po przemówieniu, wyszedł zająć nowy gabinet, który za­mierzał urządzić. Mariusz szykował podsłuchy i minikamery. Uzy­skał poparcie większości, gdyż łakomi władzy Lepidło i Gie­ryma, za stanowiska udzielili poparcia.

Wyszedł. Znowuż w towarzystwie ochrony. Spotykał się z dzien­nikarzami, którym zarzucił pokoleniową zdradę i działanie ich rodzin w duchu poprzedniego ustroju, a także zbytnie oddanie się wierze w Kapitał Marksa. Tłumnie czekali na niego klakierzy, zwie­zieni z różnych zakątków, którzy mieli wiwatować, gdy tylko go zobaczą.

Czuł się samotny, gdyż brakowało mu kota Ali Baby. My­ślał o matce i bracie, bratanicy, jej dzieciach, sąsiadach i wiernych po­mocnikach. Myślał o możliwościach, które przed nim stanęły, licząc przyszłe zyski. Wiedział, że jego geniusz jest zacny, ale miał siłę działać. Zamierzał się spotkać z Gierymą i Lepidłą.

W tym dniu, myślał o tym, że Donatan Tursek nie może pozostać bez winy: „to była wina Turseka!”.

Jarosław zaprosił do siebie przedstawicieli kancelarii. Pro­sił ich, aby zorganizowali mu spotkanie ze służbami. Planował sojusznikom i opozycji zamontowanie podsłuchów. Sukces w rzą­dzeniu, zależał od opanowania sytuacji wśród wrogów.

Zmęczony ciągłymi dyskusjami, postanowił chwilę odpo­cząć. Usiadł w nowym gabinecie, wziął filiżankę z kawą. Siorbnął i chwi­lę zrelaksował się w ciszy.

Po niecałej godzinie, wyszedł. Zamierzał swobodnie za­czerpnąć powietrza w sejmowym ogrodzie, przechadzając się zwy­czajnie. Z jednej strony w drugą, w towarzystwie lojalnych ochro­niarzy, dobrze opłacanych z budżetu partii.

Kiedy zbliżali się do dziedzińca, zdało się słyszeć huk, po­tężny i nieprzejednany. Ochrona nie wiedziała, co zrobić. Skąd? Co i jak? Rozglądali się wokół. Nagle spojrzeli do wnętrza kor­donu, a Kaczkoduk trząsł się, skuliwszy przy ziemi.

Okazało się, że to cegła runęła na nową antresolę, a całe tłu­kące się szkło, stało się powodem zamieszania.

Dwie ulice dalej, w restauracji „U Kawki”, siedział i popijał ka­wę, stary Pułkownik Dubieniecki.

Po tym, jak usłyszał huk i minęło kilka minut, uśmiechnął się, sam do siebie. Zastanawiał się, czy opatrzność może być aż tak wspaniałomyślna i wyręczyć w trudach człowieka czynu. Nie­stety… Musiał działać, aby ponownie przejąć stery.

Dzierżył potężną władzę. Nikt nie mógł stanąć na jego dro­dze. Był jedynym i silnym przywódcą – nieprzejednanym władcą Pol­garu, który finansował różnych Kaczkoduków, Gierymów, Le­pidłów, Mellerów, Wartęsów i Kwasów, Komorów i Schencinów… tylko po to, aby nimi sterować. Od czasu do czasu, któryś z nich, z chci­wości i szaleństwa, wyślizgał się władzy, uciekając spod jarz­ma zależności, aby naczerpnąć samemu do sakiewki. Pułkownik przezwyciężał kryzysy, następujące z mniejszym lub większym skut­kiem. Odkąd upadł Jaruzel, rzecz spoczywała na jego bar­kach.

Stary Dubieniecki i jego klika rządzili milionami głów. Nikt i nic, nie mogło ich powstrzymać. Jakiś tam premier, prezy­dent czy dyktator, to były wyłącznie pionki. Wskaźnikiem sukcesu był pieniądz.

Koniec

Fragment satyry Wiocha. Powieść jebitna

Forbidden Seek po angielsku
Cooking page
Gallery page